Çocuklarımıza ne oluyor?

Her geçen gün artan “Akran Zorbalığı”na artık bir çözüm bulunması gerekiyor.
Ufacık yaştaki çocuklarımız, gençlerimiz birbirlerine acımasızca zorbalık ediyor. Peki neden? Bunun nedeni ne? Kaynağı ne? Aklımızda pek çok soru var.

Bizler gazeteciyiz, gündemin içindeyiz.
Her geçen gün ufacık çocuklara bir ömür travma yaşatabilecek olaylara şahit oluyoruz, okuyoruz, yazıyoruz…

Yaklaşık 1 sene önce şahit olmuştum. 12 yaşındaki bir kız çocuğu, aynı yaştaki sınıf arkadaşına kolunu kırıncaya kadar şiddet uygulamıştı ve bu ilk vukuatı da değildi. Aile şikayetçiydi en başından beri… Okul yönetimi ise olayı örtbas etme derdindeydi.

Şuan 3.sınıfta okuyan bir yeğenim var. 1.sınıftan beri sürekli aynı kişiden aynı şikayetleri ediyor. İlkokul çağındaki bir çocuğun sınıf arkadaşlarına karşı sürekli uyguladığı şiddet eğilimleri ve küfürleri.

Yahu bu çocuk ilkokul çağında. Bu çocuk daha 7-8 yaşında… Nasıl olabiliyor? Nerden duyuyor? Nereden görüyor? Nereden öğreniyor!

Yaşları 9 ila 11 aralığında 4 kız çocuğu 2 hafta boyunca aynı yaşlardaki bir kız çocuğuna sistematik olarak şiddet uyguluyor. Bununla da kalmıyor cinsel içerikli videolar izlettiriyorlar. Ve bunları yaparken de o dehşet anlarını kayda alıyorlar.

Sormadan edemiyoruz… Çocuklarımıza ne oluyor?

Bugün ise Derince’de bir lisede 9.sınıf öğrencisi bir kız çocuğu -tekrar ediyorum kız çocuğu- sınıf arkadaşını sınıfın ortasında acımasızca darp ediyor.

Bu ve bunun gibi pek çok örnek sıralayabilirim. Sıralayabiliriz.  Çünkü her gün benzer olayları yaşıyor, görüyor, okuyoruz.

Bu gidişata artık bir son verilmeli. Mağdur olan kadar mağdur eden de önemli. Çünkü onlar çocuk. Her biri çocuk ve her çocuk önemlidir.

Bu çocuğun neden bu eylemler içerisinde olduğu incelenmeli. Destek olunmalı, yardım eli uzatılmalı. Yoksa bu eylemlerin ardı arkası kesilmez. Çığ gibi büyümeye ve çocuklarımızı, canlarımızı tehdit etmeye devam eder.

Bir önceki yazımda da belirttiğim gibi, özellikle de ailelere seslenmek istiyorum. Çocuğunuzla arkadaş olun, onları dinleyin, onları görün. Bin bir emekle büyüttüğünüz, büyüttüğümüz çocuklarımızı görün. Çocuklarımızı bakışlarından bile tanıyabilecek olanlar sadece bizleriz. Başkaları değil. Bugün görmezsek eğer yarın için çok geç olabilir.

Hiçbir çocuk bir başka çocuğun travması olmamalı.